Afgelopen week ben ik op pad geweest voor een coachingsgesprek. Een herkenbaar verhaal. Vastlopen omdat het niet lukte om alles touwtjes vloeiend samen te laten lopen, zoals ze dat zelf benoemde.
Het lukte gewoon niet meer op de manier waarop het nu ging en ze altijd al deed. Alles staat op spanning: haar relatie met partner en kinderen, op haar werk, maar niet in haar privé tijd. “Niet?”vraag ik. Nee hoor, want die tijd had ze niet. “Nou, dat komt dan goed uit”, antwoord ik en we moeten samen lachen. de opluchting is voelbaar, de opluchting van: ik mag er zijn, eindelijk.
“En wat wil je nu?” vraag ik haar. “Rust” zegt ze.
“Kom we gaan een stukje lopen”. In stilte en ontspannen in de duinen. Gewoon omdat we er mogen zijn.
Doelen om aan te werken voor de komende sessies zijn helder, we gaan ervoor. Hoe bijzonder is dit!
Delen:
