Toen ik een periode overspannen thuis kwam te zitten, vond ik dat moeilijk te accepteren. Ik was altijd vol energie, had een volle agenda met werk en leuke dingen doen en stond voor iedereen klaar. Wanneer iemand iets leuks te doen had, nam ik de dienst wel even over of werkte ik langer. Als iemand in de knoei zat, nam ik alles over. Ik ging dan bv koken, boodschappen doen en het huis schoonmaken, terwijl thuis mijn koelkast leeg was en het huis een behoorlijke chaos. Wat mijn strategie was om hier doorheen te komen? Glimlachen, van buiten kalm en vriendelijk, maar van binnen lichtelijk in paniek van hoe moest ik dit er nu weer bij doen. Ik was een perfectionist. Alles moest nog beter dan beter. Achteraf besef ik mij dat dit in de hoop was dat mensen mij zagen en trots op mij waren. Ik kreeg een goed gevoel van mensen helpen, maar niet als ik goed voor mijzelf zorgde. Wanneer ik afgestudeerd was, was ik niet trots, het was tenslotte maar een HBO-opleiding en geen universiteit. En mijn medestudenten hadden veel hogere cijfers dan ik. Kortom, wat ik zelf deed was nooit goed genoeg voor mij.
Geen fut meer
Tot ik ineens geen fut meer had om leuke dingen te doen. Ik had behoefte aan rust. Ik was ondertussen kilo`s aangekomen, ik sliep slecht en kon weinig van anderen hebben. En je snapt het, ook daar was ik zwaar teleurgesteld over. Ik was alle controle kwijt, mijn lichaam nam het over. Ik werd letterlijk geremd door moeheid.
Ik kon niet accepteren dat ik niet kon werken, dat ik geen doel meer had om op te staan. Ik voelde wel sterk het verlangen om naar buiten te gaan, maar het lukte niet. Hulp vragen was ook zoiets wat ik niet gewend was. Ik kon het voorheen toch ook makkelijk allemaal zelf?
Tijdens een therapiesessie zag ik informatie over een pilotgroep waarvan de ene helft van de mensen medicatie kreeg en de andere helft ging hardlopen. Wat bleek nou, de mensen zonder medicatie herstelde veel sneller en bleven daarna stabieler in vergelijking met de mensen uit de medicatiegroep.
Bewegen in de buitenlucht
Zelf ben ik een buitenmens en veel bij het water te vinden. Daar kom ik tot rust. Dus het effect van de combinatie bewegen in de buitenlucht was op mijn lijf geschreven. Maarja, deze groep ging hardlopen en dat kon ik door mijn overgewicht niet.
Ik had iemand nodig die met mij op pad ging. Hoe vaak ik wel niet achter de voordeur heb gestaan met mijn bergschoenen aan, om vervolgens weer om te draaien, schoenen netjes weg te zetten en op de bank te gaan zitten.
Uiteindelijk heb ik hulp gevraagd en ben ik kleine stukjes gaan lopen. Eerst naar het einde van de straat , vervolgens een blokje om. Het voelde goed, ik kreeg mijn zelfvertrouwen weer terug en begon het stipje op de horizon langzaamaan weer te zien.
Mindfulrun cursus
Niet lang daarna kwam ik op internet de Mindfulrun cursus tegen. Eerst de hardloopvariant. En een aantal maanden later ook de wandelvariant. Alsof het laatste puzzelstukje eindelijk op zijn plek viel!
Dit is wat ik wilde, dit is wat goed voelt. Ik begeleide al mensen met wandelcoaching, maar dat was vooral op gevoel. Ik gebruikte de natuur als metafoor om problemen uit te werken en om de focus weer op de toekomst te richten. Ik kon nooit zo goed uitleggen wat ik deed, maar het werkte wel. Door mij aan te sluiten bij MindfulRun Nederland heb ik meer handvaten gekregen en is op dat vlak ook de chaos op de achtergrond. Ik weet wat ik doe en belangrijker nog, ik kan het ook nu uitleggen! 🙂
Herstel
Langzaamaan kwam mijn energie terug. Focus op mijn ademhaling, focus op dat wat ik om mij heen zag, zorgde ervoor dat het rustig werd in mijn hoofd. Vanaf dat moment zijn mijn todo-lijstjes overzichtelijk en korter. Alleen de belangrijke dingen staan er op en ik probeer mij minder druk te maken. Ik herken mijn grenzen steeds beter, luister naar de signalen en sta ook meer open voor anderen die dan aangeven dat zij signalen oppikken dat ik over mijn grenzen heen aan het gaan ben.
Dat klinkt alsof het nu alleen maar goed gaat. Ik heb nog steeds momenten dat ik over mijn grenzen ga. Wat anders is, is dat ik het herken en sneller zie. En ik heb manieren gevonden om te ontspannen. Wanneer ik merk dat ik iets af moet hebben waarbij ik mij voor langere tijd moet concentreren, zorg ik dat de omgeving rustig is, heb ik vaak oordoppen in als demper en na de MindfulRuncursus tape ik nu ook mijn mond dicht. Dit zorgt ervoor dat ik door mijn neus moet ademhalen en maakt mij rustig. Ik heb gemerkt dat ik mijzelf heb aangeleerd hoog te ademen door mijn mond. Vaak heb ik het benauwd gehad in het verleden en heb ik langere tijd onder hoge druk gestaan. Ademhaling door de mond is gelinkt aan stress. Even bijademen ook wel genoemd. Alleen deed ik dat continu. Door het ademen door mijn neus word ik rustig. Adem in, adem uit, bewust van wat ik doe en hoe ik het doe. En het levert ook nog leuke plaatjes op!
Elke dag leer ik weer, ook van mijn deelnemers. Heerlijk om mensen zien na te denken en dat kwartjes vallen, dat moeheid verdwijnt en het besef verschijnt dat de controle weer terug komt, gewoon omdat ze de regie weer terugpakken. Een prachtig kadootje, elke keer weer!
