Ineens, zonder er bij stil te staan, zijn we maanden verder. Een periode van wandelcoachtrajecten, visitekaartjes maken, contact zoeken om samen te werken en door te verwijzen als dat nodig zou zijn, en ga zo maar door. De 15 kilometer van de Fjoertoer op Terschelling gelopen dit jaar was achteraf echt ’n kadootje! Achteraf, want tegen het einde van de toer, toen de vuurtoren al in zicht was en we nog even 3 kilometer ervandaan moesten lopen, toen waren mijn benen niet zo blij. Een omweg om je doel te behalen, waardoor je eigenlijk nog langer in het avontuur blijft is natuurlijk super. Maar toen even niet!:) Net als de focus om fysiek weer helemaal fit te worden om weer aan het werk te gaan, het verschil merk je pas als je over de finish bent. De ene keer linksom, dan weer rechtsom en dan ervandaan om toch bij het doel te komen, ik blijf het bijzonder vinden. En soms ook een bewuste keuze om van het pad af te gaan en een eigen pad te creëren. Vol bewondering kijk ik van de zijlijn mee, want de coachees doen het werk, doen het onderzoek en gaan op avontuur. De ene keer met tranen, de volgende keer met een big smile, maar vooral vooruit kijkend naar een mooie toekomst. Op naar de volgende cursus! Zin an!
Delen:
